De twee rode draden in mijn leven zijn nieuwsgierigheid en toeval. Er is vooral extreem veel toeval. Dit is op te splitsen in gelukkig toeval, maar helaas ook in heel ongelukkig toeval. Dat laatste is soms flink ontregelend tot ziekmakend toe, maar onder het motto ‘de aanhouder alias onderzoeker wint’, zag ik een nare situatie nogal eens 180^o draaien in gelukkig toeval. Hieruit trek ik de conclusie dat geluk en ongeluk misschien niet zo heel verschillend zijn. Iets wat nu nog een nieuwe gedachte lijkt, maar wat over niet al te lange tijd waarschijnlijk gemeengoed is.

Er is me vaak gevraagd om een boek te schrijven over alle bizarre dingen in m’n leven, maar dat komt er maar niet van. Niet omdat ik geen zin of tijd heb, maar alle gekkigheid gaat maar door. Bovendien is het een nog hilarischer dan het ander en hangt ook dat, zo nu en dan, weer merkwaardig toevallig met elkaar samen, dus waar zou ik moeten beginnen? Enfin, het blog is geduldig, dus wie weet, misschien komen de verhalen daar uiteindelijk wel terecht.

In ieder geval mag ik in m’n handen knijpen met een toch wel heel speciale opvoeding. Die opvoeding, naar beste eer, geweten en kunnen door mijn ouders gegeven, heeft ervoor gezorgd dat ik al heel erg jong over onderwerpen als identiteitsvorming en zingevingsvraagstukken na ging denken. 
Met name mijn moeder beriep zich vaak op een boek van Spock (1950, zie afbeelding). Daarin stond, in haar perceptie, precies hoe een moeder haar kinderen het beste kon opvoeden: met rust, reinheid en regelmaat. 

Het vaste ritme van de dag gaf mij ruimschoots de tijd om werkelijk van alles te onderzoeken. 

De allereerste ontdekking had ik als heel klein kind. Liggend in het gras, keek ik naar de contouren van mijn hand tegen de lucht. Ik realiseerde me verbijsterd dat die hand van mij is en dat ik degene ben die hem beweegt door het simpelweg te willen. Daarna volgde meer.

De meest hilarische ontdekking was ongetwijfeld dat het me, als negenjarige, lukte om, zonder handen, de stortbak van de wc leeg te laten lopen en wel door een drukverschil tussen de bak en de pot te veroorzaken. 

De nieuwsgierigheid bleef. Na fundamenteel biochemisch onderzoek op het gebied van kanker en reuma, afgewisseld met moederschap en banen op het gebied van empowerment en relatie & seksualiteit, werk ik sinds 2006 als docent humanist, ethical and worldview education in het voortgezet onderwijs, waarna ik onder andere nog theoloog mocht worden. Daarnaast blijf ik me graag in andere (grote, maar ook persoonlijke) levensbeschouwingen  verdiepen.

Het geheel onbedoelde resultaat van 'Spock' was alleen wel dat ik me lang zo’n getraumatiseerd aapje als uit een experiment van Harry Harlow heb gevoeld. Ik leerde er goed mee leven, maar dat ik er nog niet helemaal klaar mee was, realiseerde ik me pas toen ik op m’n 30^e aan meiden uit groep 8 een Technika 10-les gaf. Een wat groter meisje ging bij de uitleg spontaan tegen me aan hangen en noemde me per ongeluk mama. Ik was werkelijk sprakeloos. Zo relaxed en ongecompliceerd konden moeder en kind zich dus gedragen! Dat was een hele opluchting, aangezien ik op dat moment zelf de eerste keer zwanger was: het zou wel goed komen allemaal.

En het kwam goed, zo vinden we allemaal. Zo goed zelfs, dat we in de zomer van 2018, op een plek waar niemand-op-één-na echt wilde zijn, eens goed naar elkaar gekeken en geluisterd hebben. Vanaf dat moment zien we elkaar minder als gezin en meer als vijf volwassenen, die heel graag bij elkaar zijn omdat dat heel fijn is, maar die elkaar tegelijkertijd stimuleren om de ruimte te nemen om verder te ontwikkelen. En mochten we dat even vergeten, dan is er nog de nieuwsuitzending van RTV Noord, waarop dat moment 'toevallig' precies te zien is.