“Iemand moet het zeggen.” Ik loop met de vele andere aanwezigen naar de uitgang van iets wat aanvoelt als een klaslokaal of collegezaal, terwijl de man tegen de stroom inloopt. Ik kijk hem aan en voel nieuwsgierigheid opkomen. "Wat bedoel je?" “Nou, dat iemand het moet zeggen.” Ik sta stil en kijk om me heen, terwijl iedereen rustig blijft doorlopen. "Tegen wie heb je het? Wat moet er gezegd worden?" De man reageert verbaasd. “Je weet het toch wel? Iemand moet het gewoon zeggen. Nu. Het is tijd.”

In Yad Vashem, de plaats waar de doden een naam krijgen, lees ik in een appje dat m’n vader is overleden. Het is niet onverwacht, maar het is toch wel slikken. Ik heb hem vijf dagen daarvoor nog gezien en hoewel zijn lichamelijke toestand bijzonder slecht was, was zijn overlijden niet bespreekbaar. Hij houdt, tot heel kort voor zijn dood, vast aan het idee dat het allemaal wel los zal lopen, in de vage hoop dat hij wellicht onsterfelijk zal blijken te zijn.

Een welbewuste sprong van de trap door een vierjarige, al ruim een halve eeuw geleden, is het ongewone begin van een persoonlijke zoektocht naar het hoe en wat van het verschijnsel ‘leven’. Vóór de klap leek het heel gewoon om van de eerste verdieping richting voordeur op de begane grond te springen, waarbij die voordeur altijd netjes geopend werd door een van de dieren die ’s nachts aan mijn bed zaten en we samen op reis gingen. 

Wat is geluk? Hoe word je gelukkig? Het zijn twee vragen die regelmatig in de lessen levensbeschouwing gesteld worden. En iedereen heeft daar zo een eigen antwoord op, maar die lijken dan wel weer verrassend veel op elkaar: het moet vooral gezocht worden in de wereld buiten onszelf en pas als dat binnen bereik komt…ja, dan… Slechts een enkeling glimlacht stilletjes en ervaart: geluk zit in jezelf en het is er al-tijd!