In de zomer van 2018 ging het flink kriebelen in het lijf. Het was de hoogste tijd om weer eens een vijfjarenplan te maken. Hoe is de stand van zaken? Wat zijn de wensen? Wat is er nodig om dat te realiseren? Pffft...mindfuck...en het begin van weer een zoektocht, waardoor m'n gedachten te vaak alle kanten uitwaaieren.
Om de aanhoudende onrust wat weg te nemen, fiets ik op een middag impulsief naar een tuincentrum, om daar wat bolletjes saffraankrokus voor in de permacultuurmoestuin te kopen. Wegomleiding 1. Wow... dat wordt veel omfietsen.
Wegomleiding 2. Nog meer omfietsen of naar huis?
Ik volg m'n gevoel, fiets door en koop de bolletjes, ondertussen wel stevig balend van de extra tijd die het me kost.
Onderweg zie ik reclame voor een kunstmarkt. Ik denk aan een oud-collega, die daar in de buurt woont en soms ook thuis exposeert, maar kan zijn huis niet snel genoeg vinden, jammer! Dan maar door naar mijn huis, via een derde omleiding.
Voor ik het dorpje uit fiets, op een plek waar veel fietsen staan, voel ik dat ik af moet stappen. Oh. Misschien kom ik die collega wel tegen. Vast niet, maar toch. Ik denk aan zijn werk van gecombineerde materialen: waarom vind ik dat nou toch niet mooi? Om me heen kijkend zie ik soortgelijk werk. Brr, nee, ik vind het niets.
Even verderop staat een beeld dat me aan lijkt te kijken. Ik word er naartoe getrokken. Vreemd. Het intrigeert. Drie gaten aan de voorkant, als een soort ogen, rimpelachtige zijkanten, die aan de achterzijde bij elkaar komen, juist onder de gaten. Merkwaardig. Ik blijf er omheen draaien en word er ter plekke heftig verliefd op. Dat is toch werkelijk helemaal idioot! Ontsluiering. Er staat geen naam bij, maar het lijkt zichzelf die naam te geven. Het moet niet gekker worden. Snel naar huis maar, voor een kalmerend kopje thee.
Dan hoor ik opeens de stem van de oud-collega. Verrek. Die brr-beelden zijn inderdaad van hem! Ha oud-collega, jammer joh, dat je niet zoiets mafs maakt zoals die drie-oog, dan had ik het meteen van je gekocht. Hij lacht. Het is van hem. Nee? Ja! Zijn kindje? Hmmm, twijfel, hij denkt van niet en de koop wordt gesloten.
Een paar weken later plaatsen we het beeld in de tuin. De pijn van de kunstenaar. Het geluk en de verwarring van mezelf. Vreemd. De zon kust de ogen een voor een, van boven naar beneden, open. We zien het stilletjes, vanaf een bankje, gebeuren.
