Vier of vijf keer heb ik opnieuw moeten leren lopen. Soms duurde het maanden (omdat gezin en werk altijd vóór gingen) voordat er voldoende herstel was om 'gewoon' te kunnen bewegen. Dit, door stomme beschadigingen als afgescheurde kruisbanden, een (permanent) gebroken voet, een gescheurde meniscus, een hernia.
Dat een bilspier voor tweederde afgescheurd was, werd en passant ook ontdekt. Wie me geopereerd had? Nou, niemand. Maar ik moest toch zeker wel 2 liter bloed verloren hebben en veel pijn hebben gehad? Hmm, dus dat verklaarde de enorme bloeduitstorting van destijds. En ook dat ik aansluitend in recordtijd liters bier leerde drinken: verdovend èn vocht aanvullend.
Ik ben niet zachtzinnig met mijn lijf geweest, maar nooit opzettelijk. Ik wist niet beter. "Pijn is fijn", vertelden m'n trainers altijd, "een training niet gehuild, is een verloren training". "No pain, no gain." Dus als het fysiek haperde ging ik gewoon over grenzen. Doorgaan. Ook nadat ik al lang niet meer trainde. En ging er iets kapot, dan was dat zo. Hoewel een blessure altijd een naar gevoel van verlies gaf, heeft precies dit nare gevoel mijn inzicht in de werking van het brein deze maand op een ongekende manier verrijkt.
Tijdens 10 dagen lang, 12 uur per dag, in absolute stilte mediteren (in blokjes van 2-3-4-3 uur) kwam ik dat lijf dubbel en dwars tegen. Wat een pijn. Wat een ongemak. En wat bleek ik een zorg te hebben, een overtuiging zelfs, dat dat mediteren al die eerdere beschadigingen 'erger' zou maken. Maar wat een verrassing, toen dat ineens heel anders bleek te zijn.
Na 10 dagen diepe meditatie lijkt m'n brein inmiddels te zijn vergeten dat die schades er zijn. Mijn zorgen voor meer blessures zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een diep gevoel van vertrouwen in het lijf. Ondanks al het zitten gaat het bewegen onbedoeld soepeler. Alsof er heel diep in het systeem iets hersteld is. Zo merkwaardig.
Herboren? Opgefrist? Vernieuwd? Ik voel in alle cellen van m'n lijf: 3x ja!!! Heel vreemd, want van een ander zou ik zoiets nooit geloven.
En wat mooi dan, om bij thuiskomst Bessel van der Kolk bij Zomergasten te horen over trauma. The Body Keeps The Score (2014; in 2016/2022 vertaald als Traumasporen): zolang het lichaam niet de kans krijgt om te vergeten, blijft schade actueel, aanwezig, belemmerend.
Gabor Maté zegt het misschien nog treffender in zijn film The Wisdom Of Trauma: "Trauma is niet het erge wat je overkomt, maar wat er in je plaatsvindt als resultaat van wat je overkomen is."
Mijn lijf lijkt zowaar de schade, van wat er destijds alleen al allemaal fysiek misging, zoveel jaar na dato nog een pijnloos plekje te kunnen geven. Het lijkt zich in die tien dagen, op een veel dieper niveau dan ik ooit had kunnen bedenken, bevrijd te hebben van de herinneringen.
---
Voor wie een begin wil maken met meditatie: leer in 8 weken de basistechnieken in een op mindfulness gebaseerde stressreductie training, een MBSR-training. En leer iets waarvan 'je zou willen dat je dat jaren geleden al wist' (het meest gehoorde commentaar van deelnemers).
---
De gevolgde tiendaagse betrof een 10-daagse Vipassana-retraite volgens wijlen S.N. Goenka in de traditie van Sayagyi U Ba Khin. Qua aanpak en gebruikte techniek wijkt dit wezenlijk af van wat ik bij andere Vipassana-retraites beleefd heb. 'A buddhistic bootcamp, not for everyone', volgens een ervaren collega, een 'eyeopener' volgens mij. Al met al de moeite waard, dus.